|
جای پا
ابری بر آمد از پس آفاق
از ابرریخت روی رمين بزف
پو شيد تپه جا مه احر ا م
بر سر کشيد چا در سيمين
بر کوه کرده قله کمر را ست
سوها ن چند ش آ ور کو لا ک
د ر سينه ميکشيد دمی سرد
در کلبه ام نشسته نگارم
مير يخت از شميم وجودش
بر خا ست از کنار من و کفت:
آ ويختم به د ا من او چون
گفتم :مرو مرو زکنا رم
بی تست روز من شب تا ريک
از کلبه آ ن نگار برون رفت
از دشت ود ره رفت ونهان شد
باشد نشا ن ر فتن جا نم
بر مخمل سپيد تو گويی
ا و رفت و من از او نگرفتم
بر راه ای آفتا ب ميفشان
ای آ سما ن ز ريختن بر ف
ای با د هرزه گر د در اينراه
اين جای پا ی اوست که بايد |
چتری کشید بر سرعالم
از برف ريخت د ر د ل من غم
گر د ید کو هسا ر معمم
صحرا و د شت و کلبه من هم
از بر ف کرده شا خه کمر خم
تن ميکشيد بر تن آ دم
صحرا زنای دره د ما د م
چون مردمک به کاسه چشمم
بوی ورد به شامه جا نم
هنگا م رقتن آ مده کم کم
بر برگ گل چکيده شبنم
ای ما يه اميد و قرا رم
بی تو دگر اميد ندار
اشگم فرو چکيد به ر خسا ر
چون آفتا ب در پس کهسا ر
بر بر فهای د شت پد يد ارَََََََ
با پا نشا نده لولوء شهوا ر
نه مژده ای نه وعده د یدا ر
ز و بينه های شوم شرر با ر
بر روی راه دست نگهدار
او رفته است ،پای تو مگذا ر
ما ند به د يده تا که بيا يد |
|