جای پا
ابری بر آمد از پس آفاق از ابرریخت روی رمين بزف پو شيد تپه جا مه احر ا م بر سر کشيد چا در سيمين بر کوه کرده قله کمر را ست سوها ن چند ش آ ور کو لا ک د ر سينه ميکشيد دمی سرد در کلبه ام نشسته نگارم مير يخت از شميم وجودش بر خا ست از کنار من و کفت: آ ويختم به د ا من او چون گفتم :مرو مرو زکنا رم بی تست روز من شب تا ريک از کلبه آ ن نگار برون رفت از دشت ود ره رفت ونهان شد باشد نشا ن ر فتن جا نم بر مخمل سپيد تو گويی ا و رفت و من از او نگرفتم بر راه ای آفتا ب ميفشان ای آ سما ن ز ريختن بر ف ای با د هرزه گر د در اينراه اين جای پا ی اوست که بايد |
چتری کشید بر سرعالم از برف ريخت د ر د ل من غم گر د ید کو هسا ر معمم صحرا و د شت و کلبه من هم از بر ف کرده شا خه کمر خم تن ميکشيد بر تن آ دم صحرا زنای دره د ما د م چون مردمک به کاسه چشمم بوی ورد به شامه جا نم هنگا م رقتن آ مده کم کم بر برگ گل چکيده شبنم ای ما يه اميد و قرا رم بی تو دگر اميد ندار اشگم فرو چکيد به ر خسا ر چون آفتا ب در پس کهسا ر بر بر فهای د شت پد يد ارَََََََ با پا نشا نده لولوء شهوا ر نه مژده ای نه وعده د یدا ر ز و بينه های شوم شرر با ر بر روی راه دست نگهدار او رفته است ،پای تو مگذا ر ما ند به د يده تا که بيا يد |
|